Ik heet Julia. Dit is het verhaal over de zomer waarin ik mijn moeder bijna verloor en een haai vond die ouder is dan bomen. Wees maar niet bang, daarmee heb ik niet verteld hoe het afloopt. (flaptekst)
Een prachtig omslag, mooie belettering en een intrigerende korte flaptekst. Dit boek moest ik lezen.
Het bijzondere aan dit boek is de vormgeving. De illustraties zijn verweven door de tekst. Het zijn prachtige platen in het zwart-wit en geel. Je oog wordt meteen getrokken door het gele object. Door de illustraties voelt het bijna alsof je echt bij Julia bent en samen dit avontuur beleeft.
Laatst las ik het boek De laatste beer van Hannah Gold. En dat heeft een beetje dezelfde opbouw als Julia en de Haai. Meisje gaat met haar ouders (of enkel haar vader) naar een uitgestorven gebied ver weg voor werk. En daar beleeft ze een avontuur. Doordat dit zo overlapt en ik De laatste beer fantastisch vond heeft Julia en de Haai een kleine achterstand. Maar gelukkig ontvouwt dit verhaal zich heel anders. Er komen sowieso meer karakters in voor die ook echt een belangrijke rol hebben in het verhaal. Bijvoorbeeld de pestkop Adrian: hij lijkt een kleine bijrol te hebben maar uiteindelijk leren we hem toch beter kennen en wordt hij zelfs belangrijker in het verhaal.
Door de flaptekst worden er verwachtingen geschapen bij de lezers. En het grappige is dat je na het lezen van het boek helemaal verrast bent. Want alles wat je had verwacht, is niet gebeurd. En dat maakt dit boek zo goed. Ook al is de basis misschien iets dat vaker in boeken voorkomt, de ontknoping komt door de opbouw zo onverwacht dat het totaal niet voorspelbaar is.
De schrijfstijl van Kiran Millwood Hargrave is erg prettig. In samenhang met die prachtige illustraties lees je dit boek in rap tempo uit. Ik begrijp dat het meerdere prijzen heeft gewonnen en dat is volgens mij geheel terecht!
Reactie plaatsen
Reacties