Op een dag verschijnt een mysterieuze driemaster in de haven van het dorp waar Lode woont. Lode herkent in het boegbeeld meteen de geheimzinnige prins die hem regelmatig in zijn dromen bezoekt. Als het schip aanlegt, vormen de zeilen op wonderbaarlijke wijze een circustent.
Lode glipt aan boord en volgt vanuit een schuilplek de bijzondere voorstelling. Maar dan gaat alles mis. Hij raakt verstrikt in de zeilen en brengt noodgedwongen de nacht door op het schip. De volgende ochtend blijkt hij getroffen door de vloek van de prins: wie eenmaal aan boord van de prins heeft gedroomd, kan het schip niet meer verlaten.
Terwijl Lode zich aanpast aan het leven aan boord, gloort er hoop bij de bemanningsleden. Want wie weet heeft Lode de sleutel in handen om de vloek van de prins op te heffen… (flaptekst)
Al op het moment dat ik de omslag van dit boek zag, wist ik dat ik het moest lezen. Om eerlijk te zijn moest ik meteen denken aan ‘De kleine kapitein en het land van Waan en Wijs’. In dat boek moet de Kleine Kapitein naar het kringworteleiland en het eiland op de omslagillustratie van Marieke Nelissen deed me daaraan denken. Maar dat maakt meteen de verwachtingen hoog, want de boeken van Paul Biegel vind ik geweldig.
Het lijkt wel een boek van Paul Biegel, maar dan in de wereld van nu. Marco Kunst schrijft op een manier die heerlijk doorleest. Ik kon het boek niet meer neerleggen en wilde doorlezen. Ook gebruikt hij niet te moeilijke woorden, maar hij gaat het niveau van de doelgroep (10-12 jaar) niet uit de weg. Er valt ook wat te leren, zoals woorden die horen bij een ouderwets schip. Kunst schrijft een verhaal dat is gevuld met fantasie en toch ook werkelijkheid. Het is dusdanig gemengd dat het allemaal logisch klinkt.
Enkel minpuntje: bepaalde personages hadden verder uitgewerkt mogen worden, bijvoorbeeld oma Walyu. Ze komt in het begin van het boek heel kort voor, maar blijkt uiteindelijk wel belangrijk in het verhaal. Voor mij leek ze gewoon een bij-personage dat even werd gebruikt voor het verhaal en daarna vergeten kon worden. Dit geldt ook voor enkele andere personages. Ze zijn soms wat vlak en daardoor kun je niet echt een band met ze opbouwen en met ze meevoelen.
De illustraties zijn van Marieke Nelissen. Nelissen timmert hard aan de weg als illustratrice. Ze heeft vorig jaar voor uitgeverij Lemniscaat de illustraties gemaakt voor een vernieuwde versie van ‘De tovenaar van Oz’. Verder is ze op dit moment bezig met mooie projecten, waar ze soms voorproefjes van laat zien op sociale media. Echt het volgen waard.
Ook de tekeningen in ‘Het verlangen van de prins’ zijn van hoog niveau. Ze vullen het boek aan en geven een mooi beeld van de locaties. Op één plaat zie je een strandhuis en ik wil daar haast meteen heen!
Reactie plaatsen
Reacties