Lang geleden reisden opa en opie samen de hele wereld over in hun camper. Maar opie is er niet meer en sindsdien heeft opa geen zin meer om op avontuur te gaan…
Lukt het zijn kleindochter om hem op andere gedachten te brengen?
Een hartverwarmend verhaal over familie, verlies en liefde. (flaptekst)
Er verschijnen op dit moment veel (kinder)boeken over de LGBT-community. Dat is een goede ontwikkeling. Hierdoor maken kinderen daar al op vroege leeftijd kennis mee en hoort het er gewoon bij. Wel verschilt per boek in welke mate dit issue wordt aangepakt. In sommige boeken draait echt het hele verhaal eromen in andere boeken komt het terloops ter sprake of wordt het niet eens benoemd, maar kun je het opmaken uit het verhaal. Ik ben voornamelijk fan van dit laatste. Want de nadruk erop leggen is volgens mij niet nodig. Het juist ‘normaal’ laten voorkomen in een verhaal zorgt ervoor dat een kind het ook als gewoon ervaart.
Het prentenboek Opa’s camper benoemt geen enkele keer dat opa en opie twee mannen zijn en ‘op elkaar vallen’. Het ís gewoon zo. Voor mij is dat het sterke punt van dit verhaal. Eigenlijk is het gewoon een verhaal over een meisje dat met haar opa praat over vroeger en wat hij met zijn partner heeft meegemaakt. Die partner had ook een vrouw kunnen zijn, maar is ‘toevallig’ een man.
Natuurlijk zorgt dit gegeven ervoor dat het prentenboek bijzonder is. Er zijn niet veel kinderboeken waarin de grootouders bij de LGBT-community horen.
Op zich heeft het prentenboek verder niet veel om het lijf. Het is een leuk verhaaltje over vroeger, met flashbackscènes die binnen dit verhaal uitstekend werken. Vanuit de hoofdpersoon wordt het verhaal verteld. Je hebt geen idee hoe deze hoofdpersoon heet en er wordt, behalve in de flaptekst, ook niet benoemd of het jongen of een meisje is. Ik dacht door de illustraties dat het een meisje is, maar toen ik het boek voorlas aan een meisje van vier jaar sprak zij over ‘de jongen uit het boek’.
De illustraties zijn vrolijk en nodigen uit tot kijken. En elke keer tot opnieuw kijken. Harry Woodgate gebruikt mooie kleuren en leuke technieken waardoor de tekeningen er origineel uitzien.
Het grote pluspunt aan dit boek is, zoals gezegd, de verhaallijn over de opa die op mannen valt. Dit kan resulteren in leuke gesprekken met kinderen. Het ene kind valt het meteen op:
‘Geen oma?’, maar het andere kind vindt het al heel normaal.
Conclusie: een leuk prentenboek met een simpel verhaal maar een mooie boodschap, die uitnodigt tot gesprekken met kinderen. Een boek dat je zeker vaker wilt lezen! Ten slotte de complimenten aan de vertaalster, Janneke Schotveld. Erg goed gedaan, het boek leest fijn voor!
Reactie plaatsen
Reacties