Het is 1899. De graaf van Gosswater is overleden en de twaalfjarige lady Agatha wordt uit haar ouderlijk huis verbannen door haar wrede neef Clarence. Het grote, statige landhuis is het enige thuis dat ze ooit heeft gehad, en nu moet ze wennen aan een leven in een vervallen hutje, met een vreemdeling die beweert haar echte vader te zijn. Op de oevers van het Gosswatermeer waart de geest van een rusteloze jonge vrouw rond. Heeft deze verschijning iets te maken met Aggies ware afkomst? (flaptekst)
Een nieuw boek van Lucy Strange! Daar heb ik naar uitgekeken. Haar vorige twee boeken Ons kasteel aan zee en Het geheim van het Nachtegaalbos vind ik allebei erg fijne leesboeken en dit derde boek spreekt mij ook aan. Het boek is net zo vormgegeven als de vorige twee boeken en ziet er aanlokkelijk uit. Het kleurgebruik is goed gekozen en de figuur op het omslag maakt nieuwsgierig.
Ook dit boek heeft een interessant verhaal. Het speelt zich af in 1899 en gaat vlot van start. Geen rustige kennismaking, maar er wordt meteen diep in het verhaal gedoken. Het fijne aan de schrijfstijl van Lucy Strange is dat je direct in die tijd zit. Het is nergens geforceerd en voelt natuurlijk.
Lucy Strange kiest er in elk boek voor om de karakters te ontwikkelen naarmate het verhaal vordert. Dat geldt ook voor Agatha. Zij gaat van een lady naar een stoere meid die allerlei dingen durft en doet. Ze neemt het heft in eigen handen probeert haar leven weer op de rails te krijgen.
Deze ontwikkeling is erg goed omschreven en gaat heel geleidelijk. Ook de bijfiguren ontwikkelen zich en geen enkel bijfiguur voelt overbodig.
Belangrijke thema’s in dit boek zijn familie en vertrouwen. De relatie tussen de ouders wordt uitgediept en er wordt veel nagedacht over wie je kunt vertrouwen en wie niet.
Het boek is ongelooflijk spannend en toch weet je wel een beetje hoe het gaat aflopen. De plot is redelijk voorspelbaar, maar dit zorgt er niet voor dat je niet verder wilt lezen. Het verhaal intrigeert, mede door alle sfeerbeschrijvingen en de toevoegingen zoals de ganzen van Agatha’s echte vader en de vroedvrouw op haar eigen eiland. Deze toevoegingen maken het verhaal leuk om te lezen.
Hoewel de titel doet vermoeden dat het verhaal draait om Agatha en een geest, is dit niet het geval. De geest heeft een kleine rol, die bij vlagen wel cruciaal is.
Conclusie: weer een goede Lucy Strange en ik kijk uit naar haar volgende boek!
Reactie plaatsen
Reacties