Het is bijna kerstmis. Overal in de stad zijn de mensen in kerststemming, behalve bij Sofie thuis. Haar vader heeft het veel te druk. Midden in een sneeuwstorm verschijnt er een eland, die Sofie meeneemt naar het bos. Daar staat, helemaal alleen, een kleine dennenboom.
Dan krijgt Sofie een geweldig idee… (flaptekst)
Ze is een heel populaire kinderboekenillustrator in Nederland: Linde Faas. Ze illustreert al langere tijd kinderboeken, maar vooral de laatste jaren timmert ze hard aan de weg. Boeken van Pieter Koolwijk, Kevin Hassing en haar eigen prentenboek zijn volgens mij haar grootste wapenfeiten. Hoewel, tot dusver vond ik haar werk voor andere schrijvers beter dan haar eigen boeken. De illustraties in haar eigen boeken zijn fantastisch, maar de verhalen bleven een beetje achter. Nu is er weer een volledig zelf geschreven en geïllustreerd prentenboek: Ergens in de sneeuw. Een prentenboek dat zich afspeelt in Scandinavië, waar ze inmiddels zelf woont. Dat Faas een voorliefde heeft voor Scandinavië is in al haar illustraties al te zien, tekeningen van de natuur lijken vaak geïnspireerd te zijn door haar liefde voor Scandinavië. Maar in dit boek is het nog duidelijker.
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik onder de indruk ben van de illustraties in dit boek. Het kleurgebruik is waanzinnig. Bijna alleen maar wit, grijs en blauwtinten verbeelden de natuur, de huizen, de sneeuw en de dieren. Dit wordt niet eentonig, wat makkelijk zou kunnen als elke bladzijde dezelfde kleuren heeft. Je vergaapt je elke keer opnieuw als je een bladzijde omslaat. De details, de sfeer en de personages zijn allemaal zo mooi weergegeven dat het niet anders kan dan dat je verliefd wordt op dit boek.
Het verhaal begint redelijk deprimerend, wat terug te zien is in de illustraties. Naarmate het verhaal wat positiever wordt, veranderen de kleuren in het boek. Er komen wat warmere kleuren bij en de sfeer wordt positiever. Erg knap dat dit ook in de illustraties is terug te zien. Zelfs zonder de tekst te lezen kun je deze boodschap al uit de illustraties halen.
De boodschap is redelijk standaard, maar de uitwerking zorgt ervoor dat dit een prachtig, warm verhaal is geworden. Een boek dat je elke keer opnieuw uit de kast kan trekken en kan lezen, of enkel bekijken. Wat mij betreft is dit het beste werk van Linde Faas (tot nu toe) en mijn belangstelling voor Scandinavië is alleen maar groter geworden.
Reactie plaatsen
Reacties