Ik wil niet dat pap en mam uit elkaar gaan, en ik begrijp ook niet waarom zij dat zouden willen. Daarom heb ik deze zomer een doel: erachter komen waarom ze denken dat ze uit elkaar willen (…).
Als ik dat weet, kan ik er misschien voor zorgen dat ze bij elkaar blijven, zodat dit een verhaal over liefde wordt. Liefde die alles overwint. En ze leefden nog lang en gelukkig. Toch? (flaptekst)
Marlies Slegers heeft al behoorlijk wat boeken op haar naam staan. Leuke boeken zoals de serie Help, wij hebben een dierentuin, maar ook treurige boeken zoals Briefjes voor Pelle. Vooral dat laatste boek maakte indruk in Nederland. Goede recensies en veel gelukkige lezers. Toch werd het genegeerd bij alle grote prijzen. Onverdiend wat mij betreft. Gelukkig laat Slegers zich niet uit het veld slaan en schreef ze weer een boek in de stijl van Briefjes voor Pelle.
Dit keer met een ander zwaar thema: ouders die gaan scheiden. De titel verraadt dit al een beetje. De titel is meteen een kritiekpuntje, want waarom is er gekozen voor We moeten je iets vertellen in plaats van We moeten jullie iets vertellen? De ouders zitten met hun DRIE kinderen in de keuken, dus er wordt iets aan hen alle drie verteld. Niet alleen aan Hazel, de hoofdpersoon. Daarom voelt de zin die is gekozen als titel een beetje vreemd aan.
Het verhaal is geschreven vanuit Hazel. Hazel is een meisje dat is geboren met een hazenlip, maar dat is niet de reden dat ze Hazel heet. Haar ouders vertellen dat ze gaan scheiden en wat volgt is een verhaal waarin dit moet worden verwerkt. Door iedereen gebeurt dat op een eigen manier. Vanaf het moment dat bekend wordt gemaakt dat de ouders gaan scheiden, voel je aan dat het niet enkel is omdat ze niet meer van elkaar houden. Er is meer aan de hand. Ik had meteen een vermoeden en dat werd uiteindelijk bevestigd. Dat is jammer, maar ik verwacht dat de doelgroep het niet meteen doorheeft.
Omdat de zomervakantie van het gezin niet meer doorgaat, komt Hazel bij haar oma terecht, op een Waddeneiland. Vanaf dat moment wordt het een heel ander verhaal. Oma vergeet erg veel dingen en lijkt te gaan dementeren. Hazel ontmoet een jongen die ze wel leuk vindt. Die jongen heeft een neefje (die iets heeft wat niet wordt benoemd, maar het lijkt op autisme). Hoewel dit veel heftige onderwerpen zijn, wordt het nergens té veel. Misschien was niet alles nodig geweest voor het verhaal, maar het is niet vervelend om te lezen. Sterker nog, je blijft dit boek maar doorlezen. Wanneer je begint, kun je niet meer stoppen. Je voelt aan Hazel hoe fijn de tijd op het Eiland is en hoeveel liefde ze voor haar oma voelt.
Uiteindelijk komt de ontknoping en die is mooi omschreven. Daarna springen we een jaar vooruit in de tijd. Dat vind ik jammer, want alle extra verhaallijntjes worden hier uitgelegd en ze komen bijna allemaal goed. Het hoofdstuk is mooi en voegt zeker wat toe aan het verhaal, maar soms is het prettig als lezer om niet een compleet geheel te lezen. Een beetje eigen fantasie is ook fijn. Ik moest ook echt een traantje laten om het familielid dat was overleden. Hoe kan Marlies Slegers ons dat nog aandoen na het al best heftige boek?
Maar ondanks dat heeft Slegers een prachtig boek geschreven over ouders die gaan scheiden. Het is totaal anders dan andere boeken over dit onderwerp. Het omslag en de twee schutbladen van Jeska Verstegen zijn prachtig en passen goed bij het verhaal. Ik weet niet of dit boek beter is dan Briefjes voor Pelle. Het is totaal niet te vergelijken en We moeten je iets vertellen verdient het om niet steeds te worden vergeleken met dat boek.
Reactie plaatsen
Reacties