Rio’s moeder is opgenomen in een kliniek, daarom moet hij bij zijn oma in Californië gaan wonen. Een oma die hij nauwelijks kent. Het enige waar hij vrolijk van wordt, zijn zijn vriendin Marina en de walvisspottochten die haar vader organiseert.
Tot hij Witsnuit ontmoet: een reusachtige maar vriendelijke walvis. Er ontstaat een bijzondere vriendschap tussen de twee, en voor het eerst voelt Rio weer een sprankje hoop. Als Witsnuit plotseling vermist raakt, lijkt Rio de enige te zijn die dit mysterie kan oplossen. (flaptekst)
Het tweede boek van Hannah Gold is vertaald. Haar debuut De laatste beer was een fijne verrassing om te lezen. Hoewel het wat ongeloofwaardig was, een ijsbeer die vrienden wordt met een kind, las het verhaal heerlijk weg, voelden de emoties oprecht en geloofde je alles wat je las. Ook de boodschap over de klimaatopwarming kwam goed over, zonder te belerend te worden.
Nu is er dus een nieuw boek. Het is erg prettig dat een auteur na een super succesvol debuut niet daarop probeert voort te borduren, maar gewoon een compleet ander boek schrijft. Want dit boek gaat over andere personages en speelt zich zelfs op een heel ander continent af.
Maar… never change a winning team zal Hannah Gold hebben gedacht. Want De verdwenen walvis lijkt op het eerste gezicht een heel ander boek dan haar vorige, maar na het lezen vallen de gelijkenissen toch op. De hoofdpersoon verhuist, op de nieuwe plek speelt een dier een belangrijke rol, de hoofdpersoon krijgt een band met dit dier, de hoofdpersoon heeft stiekem een plan en uiteindelijk moet alles worden opgelost. Dit zou je over beide boeken kunnen zeggen. Alles komt overeen.
Toch is De verdwenen walvis een ander boek. Depressie wordt op een mooie manier aan het licht gebracht, de band met een oma die je nooit ziet en moet worden opgebouwd, het maken van nieuwe vrienden en toch ook weer de klimaatverandering. Alleen liggen deze onderwerpen er nergens dik bovenop. Het lijkt ook niet in het verhaal te zijn gestopt omdat de auteur het wilde benoemen. Nee, het hoort gewoon in het verhaal.
De sterkste eigenschap van Hannah Gold is het vertellen van een verhaal. Je wordt door het boek gesleurd. Haar boeken zijn boeken om in één keer uit te lezen. En alles wat je leest klopt gewoon. Ondanks de, ook in dit boek aanwezige, ongeloofwaardige dingen zoals het krijgen van een band met een walvis. Dat past in dit boek. Je twijfelt geen seconde aan het verhaal. Als je er even goed over nadenkt, besef je heus dat dit waarschijnlijk niet kan in de echte wereld. Maar in dit boek kan het. Het is net als met magie in boeken: in de echte wereld bestaat het niet, maar in die boeken wel.
Eind dit jaar komt er een vervolg op De laatste beer. Wanneer dit boek ook vertaald wordt, wil ik het zeker lezen. Hannah Gold heeft nog maar twee boeken geschreven, maar ze is in mijn ogen veelbelovend. Ik heb wel mijn twijfels over dat vervolg op De laatste beer, maar ik hoop op een verrassing.
Reactie plaatsen
Reacties