De elfjarige Kemi Carter is gek op statistiek en feitjes: daarmee kan ze de wereld beter begrijpen. Die wereld komt op zijn kop te staan wanneer ze een asteroïde in de hemel ziet zweven. AMPLUS-68 heeft een kans van 84,7% om binnen vier dagen op aarde neer te storten.
Kemi’s familie vindt steun bij elkaar en telt samen af naar het einde, terwijl andere mensen gewoon naar school gaan en bij hun favoriete restaurant eten alsof er niets aan de hand is. Hebben zij dan niet door dat de wereld vergaat?
Kemi besluit een tijdcapsule te maken, zodat de dierbare dingen van haar familie bewaard blijven. De voorwerpen vertellen hoe creatief haar moeder is, hoe nieuwsgierig haar zusje kan zijn en hoe belangrijk Kemi’s vader voor haar is. Maar die tijdcapsule kan niks veranderen aan de droevige waarheid achter dit alles: Kemi moet haar angsten onder ogen zien, en afscheid nemen. (flaptekst)
Na het lezen van dit boek moest ik echt even bijkomen. En nog steeds is het lastig te omschrijven wat ik voelde tijdens het lezen en hoe ik me na het lezen voel. Want De waarschijnlijkheid van alles is een heftig boek. Ik kan niet precies gaan beschrijven waarom, want dan zou ik het hele plot verklappen. Dit is gewoon echt een boek dat je zelf moét lezen.
Heb je ooit al eens nagedacht over het einde van de wereld? Stel nou dat het echt zo ver is, dat er asteroïde aankomt die binnen een paar dagen op de aarde terecht gaat komen. Hoe gaan die dagen tot het einde er dan uit zien? Wat zou je zelf gaan doen?
Kemi wil een tijdcapsule maken en ze beschrijft alles. Zodat er toch nog herinneringen aan haar en haar familie zijn mochten er ooit nog weer levende wezens komen op de aarde. Een erg mooi gegeven: want hoe bepaal je wat een belangrijk aandenken is voor in die tijdcapsule?
Je leeft tijdens het lezen mee met Kemi en haar familie. Toch heb je als lezer erg veel vragen: want waarom blijven ze niet thuis. Waarom gaat iedereen verder gewoon naar school en werk maar Kemi’s ouders en zijzelf niet? Het lijkt wel alsof enkel zij weten van de asteroïde: wat niet kan want het is op het nieuws geweest en de lucht kleurt paars. Wanneer het dan eindelijk zo ver is, het einde van de wereld: slaat dit als een bom in. Of althans dat gebeurde bij mij. Ik moest serieus huilen om dit moment.
Sarah Everett heeft een bijzonder sterk boek geschreven. Het lijkt echt geschreven vanuit een kind en de emoties zijn oprecht. Je voelt de benauwende sfeer, je voelt de angst om het einde van de wereld. Je wilt daardoor maar doorlezen en doorlezen tot het boek uit is. Want hoe gaat dit aflopen?
Everett heeft een moeilijk onderwerp verpakt in een dramatisch verhaal over het einde van de wereld. Dit zorgt voor nog meer emotie.
Ik vind De waarschijnlijkheid van alles een waanzinnig goed boek en raad het iedereen aan om te lezen.
Reactie plaatsen
Reacties