Nick en Charlie hebben een zwaar jaar achter de rug. Samen hebben ze ontzettend veel meegemaakt, maar hun relatie is sterker dan ooit. Charlie heeft het gevoel dat hij wel klaar is voor de volgende stap in hun relatie. Hij wil graag logeren bij Nick, en probeert zijn moeder om toestemming te vragen, maar dat blijkt nogal een uitdaging. En Nick heeft – nu hij bijna zijn laatste schooljaar in gaat – ook andere dingen aan zijn hoofd: hij moet kiezen naar welke universiteit hij wil.
Wil hij het liefste dicht bij Charlie blijven, of kan hij beter naar een leuke universiteit aan de andere kant van het land? En wat betekent dat voor hun relatie? (flaptekst)
Meestal stop ik na een paar delen met het recenseren van nieuwe boeken in een serie. Want ik wil niet teveel in herhaling vallen. Toch is dit bij Heartstopper anders. Komt dat door de populariteit? Door de Netflix-serie? Nee. Het komt vooral doordat Alice Oseman boeken schrijft die zo herkenbaar, zo oprecht en eerlijk zijn dat iedereen ze zou moeten lezen.
Er komen steeds meer boeken over de LHBTIQ+ community. Dat is goed en nodig, want het moet iets normaals worden in de maatschappij. Toch vind ik het soms lastig hoe dik het erboven op ligt. Sommige boeken draaien echt alleen maar om die community zonder verder een echt verhaal te hebben. En sommige boeken lijken enkel een karakter uit de LHBTIQ+ community toe te voegen omdat het moet. Het voelt vaak nog geforceerd. Ook zijn veel van die karakters karikaturen en dat klopt ook niet. Alice Oseman is hier echt een uitzondering op. Haar boeken gaan over de LHBTIQ+ community maar het wordt nergens té gemaakt. Het wordt nergens specifiek zo besproken tenzij het nodig is voor het verhaal.
In Heartstopper is dit ook het geval. Hoewel het in de eerdere delen nog vooral ging over het ontdekken van seksualiteit en uit de kast komen is het nu eigenlijk gewoon een boek over mensen die een relatie hebben en uitzoeken hoe dit verder moet ontwikkelen. Dat is de kracht van het boek. Het maakt niet uit dat het toevallig twee jongens zijn die een relatie hebben: dat is gewoon zo. En op deze manier wordt dit herkenbaar voor álle jongeren die op de middelbare school zitten. Hoewel het scholensysteem in Engeland toch echt anders is dan hier in Nederland is er nog steeds veel herkenbaar: denk maar aan het zoeken naar een hogeschool: die kan in Nederland ook in Groningen óf juist in Amsterdam zijn bijvoorbeeld.
Alice Oseman had dit vijfde deel eerst aangekondigd als laatste deel. Gelukkig is ze hierop terug gekomen. Er komt nog een zesde én laatste deel om het verhaal af te ronden. Gelukkig, want na dit vijfde deel ben ik nog niet klaar om afscheid te nemen van Nick, Charlie en al hun vrienden.
Reactie plaatsen
Reacties