Ze fietsen weg, Stijn en opa. Stijn dacht eigenlijk dat het niet meer zou gebeuren. Opa is ernstig ziek en de hele familie wilde voorkomen dat de geplande driedaagse fietstocht door zou gaan. Maar Stijn kent opa. Hij is stoer, grappig en laat zich door niets of niemand tegenhouden.
Zelfs niet in zijn beslissing hoe hij zijn leven wil eindigen.
‘Ik ga trouwens niet zitten wachten tot ik langzaam in elkaar stort van ellende en eindig als een plant, want ik stap er eerder uit.’
Ik schrok en stamelde: ‘Maar opa…’
‘Niks “maar opa”. Misschien ga ik vanzelf dood, maar als het niet anders kan, wil ik euthanasie. Weet je wat dat is?’
‘Ja, dat je een prik krijgt en dat je dan… dan…’ Ik kon het niet zeggen.
‘Het betekent “goede dood” en dat is het ook. Het is niet zomaar een prik, want het gaat heel rustig en voorzichtig, zodat je stilletjes mag wegglijden.’
Tijdens de bijzondere fietstocht delen Stijn en opa geheimen met elkaar en hebben ze vooral veel lol. Wanneer uiteindelijk het afscheid komt, valt het voor Stijn en opa minder zwaar dan ze dachten (flaptekst).
Jacques Vriens schuwt heftige thema’s niet. Denk maar aan Achtstegroepers huilen niet waar de hoofdpersoon leukemie krijgt en overlijdt. Of Groep zeven slaat terug waarin huiselijk geweld een belangrijke thema is. Ook dit boek is er één met een zwaar thema: euthanasie.
En Jacques Vriens zou Jacques Vriens niet zijn als hij een boek aflevert dat niet enkel negatief is. Eigenlijk is het zelfs een vrólijk boek, met soms wat verdrietige momenten en misschien zelfs een traan. De band tussen opa en Stijn wordt erg mooi uitgewerkt.
En de redenering van opa over de euthanasie is ook mooi verwerkt in het verhaal. Het ligt er niet dik bovenop, maar is telkens aanwezig. Dat is de kunst van dit boek. Met weinig woorden vertelt Jacques Vriens het verhaal, nergens wordt te veel gezegd.
Het onderwerp euthanasie ligt gevoelig bij veel mensen. Jacques Vriens geeft met dit boek geen mening of standpunt, hij beschrijft de weg ernaartoe zonder belerend over te komen of een nadrukkelijk standpunt in te nemen
Wat mij betreft levert Jacques Vriens hiermee weer een toekomstige klassieker af.
Het enige minpuntje is de titel en de omslag. De titel wordt uiteindelijk wel uitgelegd in het boek, maar is niet sprekend voor het verhaal.
De laatste jaren zijn de schoolromans ook heruitgegeven met foto’s op de omslag. Ik vind de boeken niet meer aantrekkelijk - en Code Kattenkruid eerlijk gezegd ook niet. De ondertitel spreekt me dan weer wel aan: ‘Hoe mijn opa vrolijk doodging’ en is noodzakelijk, omdat de titel alleen meer lijkt op een vrolijk kinderboek voor een jongere doelgroep.
Misschien een idee om het boek later opnieuw uit te geven met een omslagtekening van Annet Schaap? Zij en Jacques Vriens hebben al bewezen dat ze een top-duo zijn!
©De Leesplank 2020
Reactie plaatsen
Reacties