Londen, september 1940
Dit is ons verhaal.
We leren elkaar kennen diep onder de grond, in de tunnels van de Ondergrondse. Elke nacht schuilen we daar voor de bommen die Londen verwoesten.
Quinn is vijftien. Ze is van huis weggelopen met een tas vol juwelen en ze wil de wereld veranderen. Jay beneemt me de adem. Hij is alles kwijt, dus regels kunnen hem gestolen worden. Sebastian is Quinns grote broer, maar ze noemt zijn naam niet. Voor zijn familie bestaat hij niet meer.
En ik? Ik ben Ella, net een jaar ziek geweest. Ik was onzichtbaar – maar toen kwam de tunnel. (flaptekst)
Meteen na het lezen van de proloog zit je op het puntje van je stoel. De Tunnel wordt verteld door Ella. En in de proloog vertelt ze meteen wat er gaat gebeuren. Er gaat iemand dood. Maar wie en hoe, dat moet je maar lezen. Een erg pakkend begin.
En dit zet zich in het hele boek voort. De schrijfstijl van Anna Woltz is aangenaam. Het lijkt alsof er een kind aan het vertellen is. Het vreemde is wel dat het in de tegenwoordige tijd is geschreven, terwijl Ella het naderhand heeft opgeschreven. Maar dit is geen belemmering voor het boek. Het tegendeel is waar, hierdoor blijft het spannend en vergeet je haast wat er in de proloog al is verteld. En dan ineens, midden in het verhaal denk je daar opeens weer aan en wordt het nog spannender. Wie gaat er dood? En hoe? Het is natuurlijk oorlog en het boek draait voornamelijk om de bommen.
Maar toch is dit niet enkel een boek over de Tweede Wereldoorlog. Het gaat over opgroeien, het hebben van een ziekte, die in die tijd heel ernstig was, de behandeling, de nasleep, trauma en het opgroeien in een familie waar je je niet thuis voelt. En zelfs seksualiteit komt terug. Maar dit wordt nergens bij naam genoemd. Wel gaat Woltz hier heel mooi mee om. Om haar te citeren: ‘Wat ga je doen?’ fluister ik. Opeens voel ik niet mijn eigen kooi, maar de zijne. Ik moet denken aan de mensen die voor altijd in die ijzeren long moeten blijven. De rest van hun leven zijn anderen de baas over hun lichaam. ‘Hoe ga je dit volhouden?’
Ella maakt de vergelijking met de behandeling voor haar polio. In de ijzeren long. Door het subtiele verweven van deze situaties in een verhaal dat zich afspeelt in 1940 voelt het niet als een standaard boek over de oorlog.
Wanneer dan eindelijk hetgeen komt waar Ella in de proloog voor waarschuwt, blijft nog even de vraag wie er doodgaat. En wanneer het echt gebeurt, is de emotie voelbaar en moet je als lezer zelf een traantje wegpinken.
Woltz schrijft op een beeldende manier waardoor het soms voelt alsof je een film kijkt. Boeiende personages met allemaal hun eigen geschiedenis. Door het verhaal ook nog af te sluiten met een epiloog die zich zes jaar later afspeelt wordt het verhaal helemaal afgerond.
Reactie plaatsen
Reacties