Björk reist naar het einde van de wereld om voor het eerst haar oma te ontmoeten…
Oma Eiland, zoals ze genoemd wordt, woont op een afgelegen eiland. Als de ferry aanmeert, valt Björk van de ene verbazing in de andere. De bleke kinderen die naar haar zwaaien hebben nog nooit een hond gezien. Er is bijna nergens wifi. Björks oma is geen schattig oud vrouwtje en iedereen op het eiland woont in hetzelfde gebouw. En waarom zijn de bewoners toch zo blij met een berg aardappels?
Als ook nog blijkt dat zojuist de laatste boot van het seizoen is vertrokken, beseft Björk dat ze geen andere keuze heeft dan op het eiland te overleven… (flaptekst)
Sinds het lezen van de boeken over Bolderburen, de kinderen op het eiland Zeekraai en Mio uit Mio, mijn Mio van Astrid Lindgren ben ik gek op alles wat maken heeft met Scandinavië. Dus toen het boek De flat aan het einde van de wereld werd aangekondigd wist ik: dat moet ik lezen.
Het is geschreven door twee IJslanders en gaat ook over IJsland. Of in ieder geval, het speelt zich af in IJsland, maar dan in een fictief dorp.
Bij de aankondiging stond een quote van het IJslands dagblad Fréttablaðið:
”Een klassieker in wording. Doet denken aan de groten van de Scandinavische kinderliteratuur, zoals Astrid Lindgren.”
Wat mij betreft klopt deze quote. Tijdens het lezen van dit boek werd ik helemaal meegenomen in deze vreemde maatschappij en kon ik het boek niet wegleggen. De manier waarop de hele situatie wordt beschreven, de karakters en de gevoelens van de hoofdpersoon voelen erg aan als de boeken van Astrid Lindgren. Maar dan wat moderner.
Het hele gegeven is bijzonder goed uitgedacht. Een heel dorp dat met alle mensen in één groot flatgebouw woont, zelf de elektriciteit opwekt, bijna geen internet heeft en de gehele winterperiode niet naar het vaste land kan. Het klinkt toch bijna als een nachtmerrie -
en zo begint het boek ook. Björk vindt het een nachtmerrie. Waar ze eerst wel zin heeft in de reis, verdwijnt dat al snel. En als lezer begrijp je dit volkomen. Je wilt zelf boos worden op haar ouders, maar je weet ook al snel dat er geen andere oplossing is dan er maar het beste van maken. Dat doet Björk. En dan blijkt het uiteindelijk wel mee te vallen.
Wanneer er dingen verdwijnen en worden vernield krijgen de ‘nieuwen’ al snel de schuld. En daar is Björk het niet mee eens. Samen met een nieuw vriendje gaat ze op onderzoek uit. Dit is een redelijk standaard avontuur, maar door de setting is dat niet erg en blijf je toch lezen. Het bijzondere was wel dat ik als lezer totaal niet door had wie de dader was. Pas toen Björk het door had, kreeg ik het ook door. Erg goed gedaan!
Het omslag van Linde Faas is goed en past bij het verhaal. De weinige illustraties in zwart-wit voegen niet veel toe en hadden weggelaten kunnen worden. Het verhaal zelf heeft ook geen beelden nodig, je kunt alles zelf goed visualiseren.
Wat mij betreft is dit zeker een klassieker in wording en een échte aanrader!
Reactie plaatsen
Reacties