Enzo vindt een vreemd Ding in zijn rugzak…
Het is klein en van metaal, en hoe het daar komt weet hij niet. Wat Enzo ook niet weet, is dat het Ding een bizarre kracht bezit. Wanneer hij daar achter komt is het te laat. Want dan zit hij al op een dak aan de andere kant van de stad. En dan moet hij ook nog eens tegen onzichtbare monsters vechten.
Intussen wil Enzo heel graag niet in elkaar geslagen worden door Yo en Watnou. Gelukkig zijn zij doodsbang voor Kira, Enzo’s beste vriendin. Zou Ken, de nerd die beroemde veldslagen naspeelt, hem kunnen helpen met het Ding en zijn vreemde kracht? En waarom ziet niemand in de klas dat meester Harro knettergek en levensgevaarlijk is? (flaptekst)
Een boek geschreven door Thomas van Luyn, een BN’er die ik enkel ken van zijn deelname aan Wie is de Mol? Toch trekt het omslag en de synopsis mij genoeg om dit boek te gaan lezen. En daar ben ik blij mee, want het is een leuk boek.
Het verhaal begint meteen met de vondst van een gek Ding in de rugzak van Enzo, de hoofdpersoon. We weten als lezer net zo weinig als hij en dat zorgt voor een connectie. Je wilt dat Enzo gaat uitvinden wat dat Ding is en wat het kan doen.
Thomas van Luyn heeft een bijzonder concept bedacht. De hoofdlijn van dit boek gaat in feite over een gevoel dat iedereen wel kent: soms voel je je ineens wat negatief, rottig en vind je niets leuk. Dit komt dus blijkbaar door de Oni. Dat zijn wezentjes die mensen kunnen beïnvloeden. En er zijn natuurlijk kinderen nodig die strijden tegen deze Oni. Enzo is uitverkoren en wordt een soort van superheld. Van Luyn heeft een herkenbaar gevoel genomen en dat zorgt voor herkenning. Het is interessant om te lezen hoe hiermee wordt omgegaan en hoe je dit kunt verhelpen.
Het boek gaat erg snel en er gebeurt veel. Dit zorgt ervoor dat ik het boek een paar keer heb moeten wegleggen om even bij te komen. Soms wil je even rust. De enige scènes die daarvoor zorgen zijn de momenten dat Enzo bij de oude mevrouw Bibi op de thee is. Je voelt de kalmte van deze oude vrouw en dat zorgt voor fijne momenten. Ook mooi is het om de connectie tussen Enzo en deze oudere vrouw te zien groeien en uiteindelijk uit dit zich in een emotioneel moment aan het eind van het boek. Iets dat je al snel ziet aankomen, maar toch is het bijzonder om te lezen.
De illustraties van Sophie Pluim zijn een feest om naar te kijken. Ze illustreerde eerder Mot en de Metaalvissers en ook Autumnville. Bijzonder is het verschil in stijlen terwijl de illustraties duidelijk van Pluim zijn. Erg knap gedaan. Het omslag is prachtig, de kleuren nodigen uit om het boek op te pakken.
Een erg leuk kinderboekendebuut van Thomas van Luyn. Dit smaakt naar meer.
Reactie plaatsen
Reacties