Kom je spelen bij mij thuis?
Daar mogen we met de berentrein en bakken we een dierentuin. We luisteren naar de voorleesslang en gaan pas heel laat slapen in het dierendroomhotel. Kom je bij mij spelen? Ik denk het wel! (flaptekst)
Vorig jaar verscheen het prentenboek Schildpad en ik waar Marit Törnqvist een zilveren griffel voor won! Geheel terecht, dit schreef ik erover:
‘Törnqvist schrijft een gelaagd verhaal. Aan het eind van het boek moest ik zelfs een traantje laten. Dit komt mede door de opbouw van het verhaal, maar ook door de prachtige illustraties. Ze nemen je echt mee door het verhaal, de verschillende landen en alle emoties. Je bent deel van dit verhaal.’
Nu is er een nieuw prentenboek verschenen, voor jongere kinderen. Meteen is duidelijk dat dit een ander soort prentenboek is dan Schildpad en ik. Dat moet je wel even weten voor je begint in We bakken een dierentuin. Het verhaal is redelijk simpel en sluit perfect aan bij de jonge doelgroep. De situaties zijn herkenbaar en als kind wil je denk ik niets liever dan dit ook allemaal gaan doen. Je wilt zelf gaan spelen bij de hoofdpersoon.
De illustraties van Marit Törnqvist zijn weer prachtig. Volgens mij heb ik nog nooit een illustratie van haar gezien die ik niet mooi vond. Hoewel haar manier van illustreren wat ouderwets lijkt pakt dat goed uit. De illustraties zijn warm en gemoedelijk: je zou bijna willen dat de wereld er echt zo uit ziet. Het is de perfecte verbeelding van de wereld door de ogen van een jong kind. Mooi, veilig en fijn.
Ik heb dit prentenboek met veel plezier meerdere keren gelezen en bekeken. Het verhaal mag dan misschien wat simpel zijn, de boodschap is prachtig. Het is passend voor de doelgroep en niet saai om voor te lezen voor de ouders. De illustraties zijn voor iedereen een feest van herkenning en dit zal elke keer weer plezier oproepen.
Reactie plaatsen
Reacties